Dag 19

Vanuit hotel Mirador in Caldera vertrekken we. We wisselen even van gedachten dat onze hotels wel heel verschillend kunnen zijn. Arend en Henry konden alleen koud douchen, Job en Catelijne hadden geen ontbijt, en Maarten moest van kamer verhuizen omdat hij werd lekgestoken door muggen. Jan zakte door zijn bed, en we stonden met onze voeten in het water als we de afvoer gebruikten. Dit stond wel in groot contrast met het Crowne Plaza hotel in Santiago. Maar: de bediening en de mensen waren hier heel vriendelijk. ’s Ochtends blijkt overigens dat de deur van Ton’s auto niet meer dicht wil blijven. Met elastieken weten we dit (tijdelijk) op te lossen.

We vervolgen onze route langs de kust, en daarna gaan we landinwaarts. We komen door een desperaat gebied: bergen, veel kleuren en weinig begroeiing. We tanken in Chanaral, dit is 100 km voor de grote handsculptuur die uit de woestijngrond omhoog rijst. In Antofagusta lunchen we aan de baai, met barbecuevlees dat heerlijk gemarineerd is. Om 16.45 vertrekken we, nadat de lekke band van Ton verwisseld is. Het laatste gedeelte van de route gaat over een hoogte van 3300 meter, en door de geleidelijke stijging hebben we dat bijna niet in de gaten. We komen aan in het dorpje San Pedro, en dit ligt op 2400 meter hoogte. Dit dorpje is gevestigd door de Atacamenos, in de oases van de Atacamawoestijn. De droogste woestijn ter wereld. De eerste boeren bouwden hier hun landbouwterrassen in de berghellingen. Ze teelden bonen, vijgen, katoen en pompoenen. Lama’s en alpaca’s werden, naast vervoersmiddel, ook voor hun wol gehouden. Tegenwoordig is het de archeologische hoofdstad van Chili. Vanwege de prachtige maandlandschappen, zoutvlaktes en rotsformaties. Het dorp telt nu nog 2500 inwoners, en we hebben ’s avonds een heerlijke kerstmaaltijd (binnen en buiten op het terras, met uitzicht op het zwembad).

Dag 18

Arend en Henry rijden vandaag apart, omdat Arend’s broer (piloot bij Martinair) vanochtend aankomt in Santiago. Wij vertrekken om 8 uur, met drie auto’s richting Caldera (912 km). Eerst Santiago uit; het is gelukkig nog heel rustig. Daarna de panamericana Route 5 Norte.

Caldera is een gemeente in de Chilense provincie Copiapo, in de regio Atacama met 1373 inwoners. Op een gegeven moment steken we het Chileense kustgebergte door, met de tunnel Melona, en gaan we via de kust noordwaarts. We zien weer veel eucalyptusbossen. De kust heeft een behoorlijke golfslag, en we komen langs Santa Maria (een heel mooi plaatsje). We drinken bij Pronto lekkere koffie met muffins, en hier bloeit buiten de solanum en bougainvillea huizenhoog. Op de duinen langs de kust zien we de komende kilometers alleen maar begroeiing van cactussen, waar soms hagen van gemaakt zijn, en verder wat flexbegroeiing. Om 13 uur zijn we in Coquimbo, daarna komen we steeds meer in het kale heuvellandschap met diverse kleuren met alle verschillende mineralen die in de grond zitten. Hier en daar een dorpje, waar mijnbouw gedaan wordt en ijzererts en later koper uit de grond gehaald wordt. Maar zo te zien wordt hier in de bergen het grote geld ook niet verdiend.

Job haalt het insectengaas van de grille af, omdat de Kattenrug af en toe wat warmloopt. In Caldera zijn alle deelnemers over vier hotels verspreid, maar we eten wel gezamelijk op deze kerstavond in hotel Mirador (waar wij zelf ook slapen). Het is een heerlijke maaltijd met uitzicht op de baai van Caldera. We zitten buiten op een grote veranda.

Het televisieteam (team 18) nodigt ons nog uit om een kerstgroet naar Nederland te sturen. Marco en Karsten: bedankt hiervoor!

Dag 17

Vandaag gaat Jan 's morgens eerst onderhoud aan de auto plegen, en zorgen dat de auto weer goed is voor de komende kilometers. Maarten en ik werken de weblog weer bij, en daarna gaan we de hop on-hop off bus nemen door Santiago. Het is de hoofdstad van Chili, op 522 m. hoogte, in een laagvlakte tussen het Chileense kustgebergte en de Andes. Veertig procent van de Chileense bevolking woont hier. De stad is een mix van koloniale, Victoriaanse en hypermoderne gebouwen, met als hart de Plaza de Armas. Vanaf de top van de Cerro San Christobal heb je een prachtig uitzicht over Santiago en de Andes.
Vandaag, 23 december, zijn we 41 jaar getrouwd, en kijken we terug naar vorig jaar (het lustrumfeest op de boot). Iedereen hartelijk bedankt voor de felicitaties, en we zijn blij dat we dit alles mogen meemaken. Iedereen die dit leest wensen wij fijne kerstdagen en een goed 2012 toe!

Nosotros deseo vosotros agradable Navidad y feliz año nuevo.

Om 18 uur worden we opgehaald met de bussen van de Chileense Volvo-club, om met hun naar het automuseum te gaan. Dit is een fantastische collectie oldtimers, waarvan de meesten van ons de auto’s nog kennen uit het verleden, zoals de Ford Prefekt van Jan’s opa en de eerste auto’s van Ton’s vader (een Opel Olympia). Onze mannen worden hier helemaal nostalgisch. We krijgen heerlijke tapas, drankjes en er is live-muziek. Aan het eind krijgen we allemaal een pet met diverse buttons van Chili, en gaan we samen (als groep) op de foto.

Terug in Santiago gaan we nog even op een van de vele terrasjes een broodje eten met Ton. Santiago bruist bij nacht.

Dag 16

Om 9 uur rijden we weg uit Temuco, met 682 km voor de boeg over de Ruta 5, de grote weg naar Santiago. We komen 7 tolpoorten tegen. Kosten: 2000 peso's (dit is zo'n 3 euro). Hier in Chili lopen we weer met veel flappen op zak. Het wordt een dag van kilometers maken, en iedereen begint vermoeid te raken. Morgen een dag rust in Santiago zal ons goed doen.
Aan de route zien we heel veel: eucalyptus en sparrenbossen, tabaksvelden, graanvelden, wijnvelden, fruitbomen en zonnebloemen. Aan de kant van de weg staan veel kraampjes met fruit. We eten onderweg een lekkere salade. De Amazone doet het geweldig en rijdt heel zuinig: 1 op 14. Het lijkt wel een moderne auto. Onze auto's komen steeds meer in Dakar-look. 40 km voor Santiago wacht de Chileense Volvo-club ons op. We rijden in een stoet van ongeveer 10 auto's Santiago binnen; er wordt veel getoeterd en gezwaaid door de Chilenen. Ze zijn heel enthousiast. Rond 9 uur komen we aan in het hotel: superdeluxe, het Crowne Plaza hotel waar we op de 15de etage slapen en een prachtig uitzicht hebben over Santiago de Chile.

Dag 15

Vandaag zijn we 14 dagen onderweg, en hebben we zo'n 6.000 km van de route gereden. We liggen dus mooi op schema. Vanuit hotel Edelweiss in Bariloche rijden we het eerste gedeelte langs de oevers van het Nahuel Napi-meer. Dit gebied is het oudste nationale park van Patagonie in de uitlopers van het Andesgebergte in Argentinie, en is zo'n 7000 vierkante km groot. Jammer genoeg (voor ons) is het zicht niet helemaal helder; we rijden op zo'n 700 tot 1000 meter hoog. Buiten is het guur koud door de wind, soms wat regen. Voor San Martin de los Andes passeren we zeven meren (Ruta de Siete Lagos), en de weg gaat door bergen, bossen, en stille landschappen. De weg is wat modderig door de regen. Op weg zien we dat de lava uit de Lanin-vulkaan aan de wegkant verwijderd wordt. We rijden naar Junin, waar vroeger de Mapuche-Indianen leefden. Vlak daarvoor is een proteststaking gaande. We keren om naar San Martin. Nadat Johan van Rijswijk met politie en stakers heeft gesproken, mogen we om 17.30 door de blokkade. Voor de grens staan heel veel apenbomen, die bloeiende kegels hebben. Voor binnenkomst in Chili moeten we alle koffers uit de auto halen - die worden gescand. De controles op land- en tuinbouwproducten zijn heel streng, omdat Chili nog geen ziektes kent. Door het oponthoud aan de grens zijn we pas om half 12 's avonds in Temuco, na een vermoeidende, laatste rit door het donker. De laatste plaatsnamen die we steeds tegenkwamen zijn ook wat Indiaans, zoals Currarehui ('gif aan de pijlen').
We vieren toch nog even Henry's verjaardag met een lekker glas wijn (waar de jarige op trakteert), en hij krijgt van ons een pinguin-kaart (hij heeft er blijkbaar iets mee).

Door de modder...

Langs de kant van de weg zien we de Argentijnse nationale bloem,de Lupine.

Dag 14

Iedereen heeft redelijk goed geslapen in tent, auto en cabine. Om 7 uur zijn we in het restaurant om te gaan ontbijten, maar zoals gewoonlijk is dat ook in Perito Moreno te vroeg voor de Argentijnen. Na de eerste 60 km onverhard (maar voorspoedig!) gaan we in Rio Mayo ontbijten. Dan nog even naar de wc, en we zijn weer ready for the day. Er staat een straffe wind op de hoogvlakte, dus dat is handen aan het stuur vandaag. Ton heeft een bout verloren van zijn remklauw; verder valt de schade na alle onverharde wegen mee. De bermen kleuren hier en daar geel van de theunisbloemen, en later van de bremstruiken. Aan het eind van de rit krijgen we een voorproefje van de prachtige uitzichten over de uitlopers van de Andes.

De lunch wordt uit de hand in de auto verorberd: broodje met carne. De koffie doen we bij een frietkot (zoals Ton het noemt).

’s Avonds genieten we extra van de douche die we de nacht ervoor hebben moeten missen. We spoelen al het stof weer lekker weg.

Dag 13

Zandhappen tussen de morenen. Vertrek: 8 uur, met 689 km voor de boeg. Zo’n 300 km onverhard, met in het vooruitzicht Perito Moreno: een klein plaatsje met 3500 inwoners. Hier kunnen we overnachten in tenten. Bij vertrek beginnen we met mooie uitzichten over het blauwe meer Argentina, en rechts de kale bergen die ons weer een beetje het Mongoolse gevoel geven. Koffiestop bij Estancia Leone, met bananencake en een kokoskoek. In dit maanlandschap bloeien veel alpinesoorten, zoals saxifraga’s. Sapa Pana travel heeft een benzinestop geregeld: iedere auto krijgt 15 liter. Als groep wordt dit verdeeld, want Ton heeft met zijn tweede reservetank 70 liter en Job 35. Tijdens de rit zien we een gordeldier tussen de stenen op de grond scharrelen.

Dag 12

Bij Cerro Costillo, met bermen vol lupines, gaan we weer de grens over naar Argentinie. Aansluiten in de bekende rij. Vijf kwartier later rijden we weer over een hoogplateau, de Don Guillermo-pas. Vanaf Tapi Aiken is het 66 km onverhard naar El Calefate, een toeristisch stadje (de hoofdstad van Santa Cruz). ’s Middags rijden we naar het nationaal park ‘Los Glacieres’, met 13 gletsjers, met als bekendste: de Perito Moreno-gletsjer. Deze is 70 m hoog en enkele kilometers breed. Een majestueus gezicht, en als er een stuk afbreekt, gaat dat met donderend geweld. ’s Avonds eten we in een barbecue-restaurant: de lammetjes hangen te garen aan een rooster boven het vuur. Speciale bloedworstjes zijn een specialiteit van hier, maar niet van ons...

Dag 11

Nadat bij Job's auto de remdrukschakelaar en termostaat is vervangen, kan hij weer remmen. Wij gaan, met Ton en Maarten, naar Torres del Pain. Het nationale park, Unesco werelderfgoed,bereiken we na zo'n 100 km onverhard. In het centrale gedeelte hebben we prachtige uitzichten over het Toro-meer. We zien de grijsblauwe gletsjer in de verte. Meer Pehoe, waar we een heerlijk, op houtskool klaargemaakte, zalm eten (met zicht op het centrale massief). Ook zien we prachtige vogels. Vervolgens hebben we een rit met geweldige uitzichten over het Nordersjold-meer, waar de waterval Salto Grande in uitkomt. En natuurlijk passen de twee Amazones geweldig in dit landschap,en maken we mooie kiekjes. Op onze weg hebben we een guanaco (soort lama) lopend voor onze auto uit. Nog een laatste blik op het Sarmiento-meer verlaten we om half 6 het park.

Dag 10

Vertrek om half 6 uit Ushuaia, met een laatste blik vanuit het hotel over de Beaglebaai. Weer een mooie rit terug over de Ruta 3, via de Garibaldipas, met mistvlagen en af en toe een flink gat in de weg. Deze zelfde weg rijdt een stuk lekkerder als twee dagen eerder (zonder remmen). Onderweg maken we een foto van een gedenkplaats. Er staat vanalles in zo'n kleine ruimte: wijn, kaas, maar vooral plastic flessen. Naar weer 100 km stofhappen en wasbordrijden komen we aan in Bahia Azul, en nemen we het veerpont. De dolfijnen en pinguins zwemmen weer mee. De volgende 350 km rijden we door een rotsachtig, licht glooiend landschap met duinachtige begroeiing. Alleen schapen grazen in het karige gras. Om half 7 verzamelen alle Volvo's zich om in stoet naar Puerto Natales te rijden. We worden feestelijk ontvangen door de dorpsbewoners, en krijgen een Chileens vlaggetje.

Dag 9

's Morgens hebben we een prachtige boottocht door het Beaglekanaal naar de vuurtoren van Vuurland. Het zicht is zelden zo goed als vandaag. De wateren in dit kanaal zijn heel voedselrijk.Op de eilanden onderweg zien we, tussen de steile rotsen, zeekauwen, albatrossen, zeeleeuwen, pinguins en aalscholvers. We wandelen over een eiland met prachtige begroeiing, zoals edelweiss, senesco, wilde geranium en calafata. Ik eet een besje van deze struik, want de gids vertelt dat je hier dan nog eens terugkomt. Maar dat zal dan wel in een volgend leven zijn, als albatros... De Calafaten zijn naar dit struikje vernoemd.Op deze eilanden krioelt het van de vogels, en zit het vol met mest (vroeger een exportproduct van Argentinie). In de middag houden we het rustig.

Dag 8

De rit naar Vuurland. Na een soepel lopende grensovergang drinken we in Chili koffie (of iets dat er op lijkt) bij Kalen-Aike. Vervolgens werden we uitgezwaaid door Alexandra en Paquitos. Met de veerpont varen we naar Vuurland.De dolfijnen zwemmen met ons mee. En dan, oeps, gaan we zo’n honderd kilometer over een onverharde weg; wasbordrijden en stofhappen in een prachtige omgeving. Op deze weg hebben we vlak voor St. Sebastian kapotte remleidingen. Na een strooptocht naar onderdelen  in Rio Grande ondernomen door Maarten, Ton, Job en Catelijne, kunnen onze monteurs aan de slag. Henri, Ton en Arend helpen Jan weer metde klus. Nou en ik moet zeggen dat de tocht erna een stuk veiliger voelde dan daarvoor. Teams bedankt en blij dat ik rij;

Dag 7

Vandaag 780 km over het Patagonische laagplateau met zijn schaarse begroeiing, maar wel mooie, bloeiende, gele bermen met santolina’s, gazania’s en euphorbia’s. We spotten flamingo’s, emoe’s en nando’s.

Dag 6

Om 13.30 vertrekken we naar Comodora Rivadavia. Na een uur gezocht te hebben naar steeds schaarser wordende brandstof, vertrokken we. De ochtend wordt besteed aan onderhoud van diverse auto’s. Ton heeft horrengaas meegenomen voor op de grille, om insecten uit de radiator te houden. Een kousevoetje gaat om de luchtinlaat heen om de ergste stof buiten te houden, want op de onverharde wegen is het stofhappen al begonnen. Deze middag een prima rit, en om 19.30 aan de vino en cerveza.

Dag 5

Vanuit ons hotel hebben we uitzicht over Viedma. Vandaag rijden we al door het patagonische landschap, met haar specifieke schapenwolken. Van de provincie Rio Negro naar Chubut. Ook bezoeken we het schiereilen Valdes, Unesco Werelderfgoed. Het zoutmeer ligt op 35 meter onder de zeespiegel, en is het laagste punt van Zuid-Amerika. We spotten guanaco’s, zeerobben, en rijden met een mooie zonsondergang op de achtergrond naar Puerto Madryn. 

Dag 4

Bij vertrek een strakblauwe hemel. Later op de avond een dreigende regenbui met bijzondere lichteffecten: we zien een prachtige, wat gesluierde zonsondergang. De dag stond in het teken om de kattenrug van team 18 (met gebroken dynamosteun) naar de eindstreep te brengen. Ton genoot extra van deze creatieve klus. In Tres Arroyes werden we nog verwelkomd door een Nederlandse kolonie. Het hotel in Viedma had nog een heerlijke Asado (= Argentijns braadvlees) voor ons bewaard. Na een goed glas Argentijnse wijn lagen we om 1 uur in bed.

Dag 3

Gisteravond hebben we een bijzonder mooie tango-dinnershow meegemaakt. Vanavond volgt nog een receptie van de Argentijnse Volvoclub (en een ontmoeting met de Nederlandse ambassadeur).
Vandaag heeft Riki met Maarten een stadsfietstocht van 3 uur gedaan. Veel gezien, waaronder het graf van Evita Perron en op veel plaatsen in de stad de beelden van San Martino. Leuk om te fietsen, met af en toe toch wat uitdagingen. Jan moest sleutelen: met Ton een lekke remslang vervangen, en de monteur heeft de ontsteking verteld, omdat de motor hevig pingelde. We zijn weer klaar voor de 900 kilometer van morgen!

'Drunken stick-boom'

Prachtige fruitwinkels

De tango-dans

Beeld van San Martino

Zoek Maarten op de fiets!

'Generic flower'

Met vereende krachten...

Dag 1: aankomst

Na een vlucht van 14 uur arriveerden we in hotel Abasto in Buenos Aires. Vanochtend konden we de auto bij de haven van Zarate ophalen. Hij startte onmiddelijk, en na een paar uur konden we vertrekken richting de stad. Op de terugweg proefden we de sfeer van Buenos Aires door het drukke verkeer.

Weblog Jan en Riki van Boheemen

foto Pekingreis 2008

Na de geweldige ervaring die de Pekingreis in 2008 voor ons was, nu een nieuw avontuur. Dit maal door Zuid Amerika. Benieuwd wat we op deze reis tegenkomen!  We proberen om vanaf 8 december op deze plaats reisverslagjes te plaatsen. Dat zal niet elke dag lukken omdat we niet elke dag over internet zullen beschikken.
We houden jullie zo goed mogelijk op de hoogte.