Dag 19

Vanuit hotel Mirador in Caldera vertrekken we. We wisselen even van gedachten dat onze hotels wel heel verschillend kunnen zijn. Arend en Henry konden alleen koud douchen, Job en Catelijne hadden geen ontbijt, en Maarten moest van kamer verhuizen omdat hij werd lekgestoken door muggen. Jan zakte door zijn bed, en we stonden met onze voeten in het water als we de afvoer gebruikten. Dit stond wel in groot contrast met het Crowne Plaza hotel in Santiago. Maar: de bediening en de mensen waren hier heel vriendelijk. ’s Ochtends blijkt overigens dat de deur van Ton’s auto niet meer dicht wil blijven. Met elastieken weten we dit (tijdelijk) op te lossen.

We vervolgen onze route langs de kust, en daarna gaan we landinwaarts. We komen door een desperaat gebied: bergen, veel kleuren en weinig begroeiing. We tanken in Chanaral, dit is 100 km voor de grote handsculptuur die uit de woestijngrond omhoog rijst. In Antofagusta lunchen we aan de baai, met barbecuevlees dat heerlijk gemarineerd is. Om 16.45 vertrekken we, nadat de lekke band van Ton verwisseld is. Het laatste gedeelte van de route gaat over een hoogte van 3300 meter, en door de geleidelijke stijging hebben we dat bijna niet in de gaten. We komen aan in het dorpje San Pedro, en dit ligt op 2400 meter hoogte. Dit dorpje is gevestigd door de Atacamenos, in de oases van de Atacamawoestijn. De droogste woestijn ter wereld. De eerste boeren bouwden hier hun landbouwterrassen in de berghellingen. Ze teelden bonen, vijgen, katoen en pompoenen. Lama’s en alpaca’s werden, naast vervoersmiddel, ook voor hun wol gehouden. Tegenwoordig is het de archeologische hoofdstad van Chili. Vanwege de prachtige maandlandschappen, zoutvlaktes en rotsformaties. Het dorp telt nu nog 2500 inwoners, en we hebben ’s avonds een heerlijke kerstmaaltijd (binnen en buiten op het terras, met uitzicht op het zwembad).