Dag 21

Na een goed ontbijt zitten we weer direct na San Pedro in de Atacama-woestijn. Richting Calama rijden we eerst op 3300 meter hoogte, en in Calama weer op 2200 meter. Daarna, in Chiquicamata, weer naar 3000 meter. Vandaag zal ons lichaam verder kunnen acclimatiseren voor de grote hoogtes van morgen. Het is vanochtend weer wat bewolkt, terwijl deze omgeving erom bekendstaat altijd een strakblauwe hemel te hebben. Om te rijden (700 km) is dat best prettig. Ten slotte zal het toch wel weer naar de 30 graden gaan. We denken het memorial gevonden te hebben van de mijnwerkersramp van vorig jaar, maar voor zover we het memori-bord kunnen ontcijferen, is het een herdenkingsplaats waar executies hebben plaatsgevonden ten tijde van Pinochet.

Arica, een havenstad op zeeniveau, ligt op 18 km ten zuiden van de grens met Peru. Haar bijnaam is ‘de stad van de eeuwige lente’. Arica heeft een oud treinstation, en een museum met mummies. Maar: die mogen in Chili niet meer getoond worden.

Mensen kunnen de langere periode van ijle lucht aanvoelen, en daardoor problemen krijgen met hoofdpijn en misselijkheid. Maar ook de auto’s reageren erop. Boven 1500 meter loopt het vermogen terug, en het stationaire toerental neemt af. Wegens de ijlere lucht wordt het benzinemengsel rijker, en is het benzine-luchtmengsel niet meer optimaal. Dit mengsel stellen we niet bij, omdat we even later weer sterk dalen, en het vermogen weer terug komt. Wel bijzonder om dit mee te maken.

Onderweg zien we diverse windhozen, waarvan er eentje bijna Arend’s auto meeneemt. We eten in een plaatselijk restaurant, en krijgen echt porties voor mijnwerkers. Samen met de drankjes betalen we ieder 5000 pesos (ongeveer 7,50 euro). Daarna een prachtig afdaling van ongeveer 700 meter in een keer. We zien nog net een mooie zonsondergang in Arica aan de zee.